reportage coronatijd in Tjongerschans

Coronatijd

Behalve dat ik fotograaf bij Kleij en Co ben, werk ik ook twee dagen per week als anesthesie-assistent in Tjongerschans in Heerenveen.
In maart 2020 veranderde daar alles. De inrichting van het ziekenhuis werd aangepast, overal verschenen handpompjes en pamfletten en mensen liepen met een grote boog om elkaar heen. Ik was op weg naar huis, stond bovenaan de trap in de centrale hal van het ziekenhuis en realiseerde mij ineens in wat voor onwerkelijke situatie ik mij bevond. De fotograaf in mij werd wakker en ik bedacht dat hier verslag van gedaan moest worden.

Reportage

Omdat je in een ziekenhuis niet zomaar foto’s kunt maken (privacyregels) heb ik officieel om toestemming gevraagd voor het maken van een reportage. Gelukkig vond ik overal medewerking. Niemand had zich nog gerealiseerd dat dit inderdaad vastgelegd moest worden en men was blij met mijn aanbod om dat te doen.
Na overleg en afspraken over auteursrecht en privacy kreeg ik carte blanche en mocht ik overal in het ziekenhuis fotograferen.

IC met Covid-19 patienten

In de eerste instantie had het Tjongerschans het vrij rustig; het virus bevond zich vooral in het Zuiden van Nederland. Friesland en Groningen hadden gelukkig weinig besmettingen en weinig ziekenhuis- en IC-opnames.
Al snel echter stroomden de IC’s in de rest van Nederland vol en werden er patiënten overgeplaatst naar het Noorden. Zo ook naar Tjongerschans.

Buddy

Toen de IC te maken kreeg met de zorg voor meerdere Covid-19 patiënten, werden mijn anesthesie collega’s en ik daar ingeroosterd als buddy voor de IC verpleegkundigen. Het werk op de OK werd gereduceerd tot nagenoeg alleen (semi) acute zorg en wij rouleerden mee in het wisseldienst schema van de IC.
Het was een rare tijd. Nagenoeg niemand had eerder op een IC gewerkt. Het onregelmatige werken, naast de (drukke) bereikbaarheidsdiensten die we draaiden op de OK, was erg wennen en vermoeiend. De IC was omgebouwd tot een vesting, alleen te betreden in volledige uitrusting met Persoonlijk Beschermings Materiaal. Warm en benauwd. Bij iedere handeling moest je heel goed nadenken of je geen gevaar liep om jezelf of een collega te besmetten. Daarnaast was het hartverscheurend om die patiënten daar te zien liggen. Doodziek, maar geen familie mogen ontvangen. Contact werd gehouden via Ipads en telefoontjes, maar dat kon natuurlijk nooit de hand van familie of de poot van de geliefde hond vervangen.

Teambuilding

Ondanks de zware werkomstandigheden en de ernst van de situatie was er ook mooie kant aan deze tijd. Onze afdeling mixte met de IC-afdeling op een manier waar geen enkel teambuildingsuitje tegenop kan.
Als ziekenhuis en als afdeling ontvingen we ontzettend veel lieve post van familie van patiënten en van anonieme mensen die ons sterkte wensten. Bedrijven en particulieren liepen af en aan met kleine geschenken en tractaties voor het personeel. Iedere dag was er iets lekkers bij de koffie, lunch, thee, diner, koffie, in de nacht…enz. Ik weet wel waar míjn corona kilo’s vandaan komen!

Fotografie

Omdat ik ingezet werd op de IC kon ik van binnenuit verslag doen. Elke keer wanneer ik de “hot floor” moest betreden nam ik mijn camera mee, zorgvuldig verpakt in stevig plastic. Omdat ik zelf een beschermingsbril over mijn gewone bril moest dragen, was kijken door de zoeker geen optie. Mijn camera heeft de mogelijkheid om te fotograferen via het display, maar dat was door het dikke plastic erg slecht te zien. Scherpstellen ging op de gok en controle op scherpte was niet mogelijk. Het was steeds weer spannend om te zien of de foto’s gelukt waren.

&Magazine

Tjongerschans geeft een aantal keer per jaar een magazine uit voor (oud-)medewerkers. Voor de zomereditie hebben ze gevraagd of ze een aantal foto’s van mij mochten gebruiken. Ook werd ik verzocht portretten te maken van een aantal collega’s, die geïnterviewd werden over hun werk tijdens de corona periode. Voor mij was dit een nieuwe manier van werken; portretten maken met daarbij een aantal eisen in verband met plaatsing in een magazine. Leerzaam en vooral leuk om te doen.

En nu?

Voorlopig ben ik nog niet klaar met dit werk. De situatie in Tjongerschans is momenteel rustig, de IC is weer terug verbouwd naar “normaal” en wij draaien sinds juni geen buddy-diensten meer. Het ziekenhuis heeft de tijdelijke maatregelen als buiten geplaatste tenten ed. veranderd naar een semi permanente inrichting. Overal in het ziekenhuis zijn looproutes ingesteld. Er zijn maatregelen getroffen om de 1,5 meter afstand te kunnen waarborgen. Kortom: we zijn nog lang niet terug naar ‘normaal” en daarmee is mijn project ook niet klaar.
Na alle hectiek van de afgelopen maanden heb ik nu tijd om mijn duizenden foto’s te gaan selecteren en bewerken. Wordt vervolgd.