Gisteren was ik aanwezig op het Professional Imaging Event in Nijkerk en heb daar een aantal inspirerende lezingen bijgewoond. Onder andere van Glyn Dewis; een fotograaf en retoucher uit de UK, van wie ik op Photoshopgebied enorm veel geleerd heb.
Zijn lezing en demonstratie gingen over het World War II project waar hij mee bezig is. Hij portretteert mannen die in de WO II voor de UK gevochten hebben. Hij gaat naar hun (vaak kleine) huis, creëert daar een ieniemienie fotostudio en maakt een portret. Gedurende de tijd dat hij daar is raakt hij altijd in mooie gesprekken met deze mannen. Hun verhalen fascineren hem en grijpen hem aan, soms diep en recht in het hart. Zo diep, dat hij na het bezoek aan een van deze mannen linea recta naar zijn moeder gereden is, met wie hij al 22 jaar geen contact meer had gehad. De boodschap die hij zijn publiek mee wilde geven:
“vind iets dat je raakt, dat je echt díep in het hart raakt, en maak daar een fotoproject van.”
Al luisterend realiseerde ik mij dat ik daar onbewust mee bezig ben en dat dat dus kennelijk de reden is dat ik met 100% overtuiging in de boudoirfotografie gestapt ben:
Het is nu een jaar geleden dat ik een workshop boudoirfotografie volgde, mij exclusief gegeven door Mireille Poeisz Fine Art Boudoir photographer. Ons zwangere model van die dag vertelde na afloop hoe zij de dag ervaren had. Ten eerste zag zij er best wel erg tegenop. Maar ja; ze had toegezegd, dus wilde niet terugkrabbelen. Echter: zulke intieme fotografie, dat vond ze best heel erg spannend. Ten tweede, zij was toen 36 weken zwanger en voelde ze zich een olifant. Ze durfde niet meer naar buiten, omdat ze zich erg schaamde voor haar omvang en hele dikke buik (ik citeer haar hier, want ik vond dat ze spectaculair mooi zwanger was). Ze vond het ook vreselijk wanneer mensen daar een (goedbedoelde) opmerking over maakten en ging dat liever uit de weg door zich te verstoppen voor de buitenwereld.
Toen de shoot achter de rug was bedankte ze ons en werd emotioneel; deze dag had haar doen inzien dat ze dan wel een hele grote buik had, maar dat daar toch wel even mooi haar meisje in zat! En gedurende de shoot had ze zich geweldig gevoeld; op en top vrouw, sexy, verleidelijk.
Kortom; haar hele zelfbeeld was gekanteld toen zij weer huiswaarts keerde.
Tijdens haar betoog knipoogde Mireille naar mij en fluisterde mij later in het oor dat dát de boudoirfotografie nou zo mooi maakt; je zorgt dat de vrouwen die bij jou een shoot krijgen zich na afloop supervrouwelijk voelen en bomvol zelfvertrouwen weer huiswaarts keren. Met als kers op de taart prachtige foto’s.
En ze had gelijk; alle vrouwen die Lotte Meijer en ik daarna in mijn studio ontvingen hadden diezelfde ervaring.
Uiteraard is boudoirfotografie no way te vergelijken met een portretserie van 90-jarige helden uit WO II, maar de intrinsieke motivatie van de fotografen is wel gelijk; recht vanuit het ❤️.
