Toen is het jaar 1986. Mijn vader was ongeneselijk ziek en met dat zieke lijf had hij ons naar onze vakantiebestemming in Zeeland gereden. Met caravan, dus vanuit Groningen was het een lang eind. Als de pijn teveel werd stopten we even en dan keken we, ons machteloos voelend, toe hoe hij zich weer bij elkaar probeerde te rapen om verder te kunnen rijden.
Ik kan nooit meer terug naar toen
verloren familiefoto’s
We spraken het niet uit, maar wisten dat dit onze laatste zomervakantie met elkaar was. Ik deelde zijn hobby, fotograferen, en probeerde die vakantie zoveel mogelijk familiefoto’s te maken. Ouderwets analoog, met het wisselen van fotorolletjes. Tijdens de laatste dagen van de vakantie moest er weer een rolletje vervangen worden. Doodsbenauwd dat ik het niet goed zou doen en daarmee de te maken foto’s zou verliezen ben ik speciaal naar een foto speciaalzaak gegaan om daar een rolletje te laten plaatsen.
Je gelooft het niet, maar na de vakantie bleek dat dat juist het fotorolletje was dat, jawel, niet goed geplaatst was. Ál die dierbare familiefoto’s en portretfoto’s die ik gemaakt had, ze stonden er niet op. Heb je enig idee hoeveel verdriet ik daarvan had en, nog steeds, heb?! Zo is er bijvoorbeeld ook niet éen foto waar ik samen met mijn vader op sta. Ook omdat wij juist degene waren die altijd foto’s maakten.
Dit flitste allemaal door mijn hoofd toen ik onlangs een fotolokatie aan het onderzoeken was. Ik woon sinds vorig jaar zomer in Tolbert en was door een familie uit het dorp gevraagd voor een familie fotoshoot. Aan de telefoon vertelde ze dat haar man niet lang meer te leven had. Graag wilden ze, nu hij nog redelijk goed was, met de hele familie op de foto. Ze zijn als jong gezin destijds heel veel in de bossen bij Nienoord geweest en wilden daarom graag op die lokatie fotograferen; memory lane.
Wetende dat hij inmiddels beperkt was in wat hij nog kon, de tijd haalde hem in, ben ik op zoek gegaan naar geschikte plekjes in de bossen rondom de borg. En tijdens dat zoeken stroomden alle herinneringen aan de laatste zomer met mijn vader weer door mijn hoofd.
Ik besloot haar te vragen of familiefoto’s wel voldoende waren. Of ik ook niet wat portretten van hem alleen moest maken. En of er familieleden waren die alleen met hem op de foto wilden. Want nu kon dat nog en ik stond er toch al, met mijn camera.
Dankbaar stemden ze in; daar had niemand bij stil gestaan en ze waren erg blij met deze suggestie.
Een ruime week geleden is hij overleden.
De familie fotoshoot was het laatste gezamenlijke uitje geweest, waar ze allemaal ontzettend van hadden genoten. Daarna is hij op bed beland en gleed het einde in.
Op zijn kist stond een mooi portret van hem en deze week vallen er drie fotoboekjes op de mat, met de familiefoto’s van de fotoshoot. En met alle foto’s van een ieder apart met hem. Zo dankbaar dat ik deze familie kon geven wat ik zelf destijds gemist heb.
Little moments, big memories
